Κάθε φορά που έρχομαι στόν τόπο που γεννήθηκα και βλέπω γύρω μου παντού
τις πόρτες τις κλειστές,τα γρεμισμένα σπίτια,
θαρρώ πως είναι όνειρο και πως δεν είναι αλήθεια.
Μέσα στη σκέψη μου το παρελθόν ξυπνά σαν κινηματογράφος
κι απίστευτα μου φαίνονται όσα θωρώ,όμως δεν κάνω λάθος.
Χωρίς να θέλω σκέφτομαι,αναπολώ, από τη λύπη κλαίω
και μόνος μου μπροστά απ’τα χαλάσματα παραμιλώ και λέω._
Αν εμπορούσανε οι πέτρες ,τα βουνά κι οι δρόμοι να μιλούνε,
πόσα θα είχαν πράματα να μας σε διηγηθούνε.
Για τα χωριά μας τον παλιό καιρό,για τους παλιούς ανθρώπους.
Πως ήτανε,πως ζούσανε και πως για να γλεντούσανε ευρίσκανε τους τρόπους.
Όσοι απο μας τους σημερνούς γνωρίσανε την εποχή εκείνη,
είναι σελίδα που ποτέ απ” την καρδιά δεν σβύνει.
Μέσα στο διάβα του καιρού που όλα περνούν και φεύγουν,
εικόνες γίνονται στο νου και ξαναζωντανεύουν.
Μοιάζουνε σαν να ήταν χθές τα πανυγήρια κι’οι γιορτές που στην περιοχή μας,
μερόνυχτα εκρατούσανε και κάνανε χαρούμενη την άχαρη ζωή μας.
Με βιολατώρους ξακουστούς,ντελικανήδες όμορφους και κοπελιές αγγέλους,
γλέντια τρικούβερτα στελιώνανε στα δυό χωριά,Κανένε και Βαβέλους.
Όπου γινότανε χορός οι μερακλήδες οι παλιοί ήτανε πάντα πρώτοι
κι “ολοι μαζί χορεύανε,τα γηρατιά κι’η νιότη.
Με μαντινιάδες και με κοντηλιές το κέφι εσκορπούσαν
και στην ομπρός μερά κρατούσανε μέχρι που να μπορούσαν.
Ποιός δεν θυμάται τον Αγαπητό,τον Κοκκινοκοκόλη,το Βουτυράκη το Σταυρή,το
Γιακουμή,τον Μανουσάκη,το Λαντζανάκη τον Κωστή και τον Κανταιφάκη.Τον Μιαουδάκη,τον
Φραγκιό,το Νίκο τον Κουμάκη,το Στελιανό,το Συκιανάκη το Σπυρίδο,το Ρελάκη,το Κυριακάκη,
τον Ξιγκογιώργη,το Χαμηλό,το Βελουχάκη,το Νικάκη,τον Πέτρο το Σκουλούδη και του Λυράρη
το Μανωλιό που στη μερακλοσύνη του άλλο δεν είχε ταίρι και τους δυό άσους του βιολιού,
του Νικάκη τον Κωστή και Πασχαλολευτέρη.
Όλοι αυτοί κι’άλλοι πολλοί, που μες σε τούτες τις γραμμές να μπούνε δεν χωρούνε,
με τα τραγούδια ξέρανε τα βάσανα και τους καημούς πούχανε να ξεχνούνε.
Μέσα σε χρόνια δύσκολα γεμάτα με στερήσεις,
μικροί μεγάλοι ζήσαμε όμορφες αναμνήσεις.
Κι” αν οι καιροί αλλάξανε και στα χωριά μας λιγοστοί άνθρωποι τώρα ζούνε,
κάνουνε όλοι οτι μπορούν τα έθιμα τα παλαιηνά ακόμη να κρατούνε.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΙΑΟΥΔΑΚΗΣ
Τα λόγια αυτά τα έγραψα για τις αξέχαστες στιγμές που έζησα στον τόπο που
γεννήθηκα και πάντα θ’αγαπάω, μα απο μικρός τον άφισα κάπου αλλού να πάω,
Κι είναι βγαλμένα απ” την ψυχή και μέσα απ’την καρδιά μου,
γιατι ποτέ δεν ξέχασα ότι εδώ τα χρόνια έζησα κι’εγώ τα παιδικά μου.
_____________________________________________
Πριν τελειώσω θά θελα ποιοί ξέρουν να μου πούνε,
τα χρόνια αυτά τα όμορφα και τόσοι ωραίοι άνθρωποι
που πήγαν και χαθήκανε και δεν θα ξαναρθούνε.!!
